|
|
Post by Lizor on Aug 2, 2014 18:22:28 GMT 1
Nina Aimée Ndiaye Osei
'Hm-mm,' zegt Pien, 'Wat zeiden ze?'
'Ze hadden het over een nieuw slachtoffer en ze waren aan het speculeren over wie de misdadiger zou kunnen zijn,' beantwoord ik har vraag.
'Zullen we zo naar het plein gaan? Misschien kunnen we nog iets opvangen van de ouderen,' zegt Pien vervolgens. Ik knik instemmend.
'Ze zijn bang dat alles fout gaat lopen zodra de nieuwe burgemeester is gekozen, omdat het zomaar eens zou kunnen zijn dat de nieuwe burgemeester één van hen is.'
Ik sta op en rijk mijn handje uit naar Pien om haar omhoog te helpen.
'Laten we eens gaan kijken wat ze nog meer te vertellen hebben,'glimlach ik, doelend op de ouderen,
|
|
|
|
Post by Lizor on Aug 3, 2014 9:26:58 GMT 1
|
|
|
|
Post by Chantilly on Aug 3, 2014 17:54:30 GMT 1
Pien
'Hm-mm,' zeg ik, 'Wat zeiden ze?'
'Ze hadden het over een nieuw slachtoffer en ze waren aan het speculeren over wie de misdadiger zou kunnen zijn,' beantwoordt Nina mijn vraag.
'Zullen we zo naar het plein gaan? Misschien kunnen we nog iets opvangen van de ouderen,' zeg ik vervolgens.
Nina knikt instemmend. 'Ze zijn bang dat alles fout gaat lopen zodra de nieuwe burgemeester is gekozen, omdat het zomaar eens zou kunnen zijn dat de nieuwe burgemeester één van hen is.' Nina staat op en rijkt haar handje uit naar mij om me omhoog te helpen. Met een glimlach pak ik haar hand aan en even later staan we naast elkaar.
'Laten we eens gaan kijken wat ze nog meer te vertellen hebben,' glimlacht Nina, doelend op de ouderen.
'Doen we,' zeg ik vrolijk en trek Nina aan haar hand mee. 'Nina en Pien gaan weer op onderzoek uit!' zeg ik vrolijk.
|
|
|
|
Post by Lizor on Aug 3, 2014 19:02:21 GMT 1
Nina Aimée Ndiaye Osei
'Doen we,' zegt Pien vrolijk en ze trekt me aan mijn hand mee. 'Nina en Pien gaan weer op onderzoek uit!'
Een zacht gegiechel ontsnapt uit mijn mond en ik knik instemmend. Vrolijk huppelend bereiken we de rAnd van het bos. Pien en ik hebben vanaf hier een aantal schuilplaatsen waar we ons makkelijk kunnen verbergen, vanaf daar kunnen we zien wat er allemaal op het marktplein gebeurt en zo luisteren we ook de ouderen af.
'Waar gaan we zitten?' vraag ik aan Pien, 'misschien bij de groenteboer? Volgens mij zijn daar op dit moment veel ouderen die wat nieuws over ons weerwolven probleempje hebben te vertellen.'
Ik ga op mijn tenen staan, waardoor ik van het wat hoger gelegen bos, net over de kleine huisjes heen kan kijken en het marktplein kan zien.
'Het is al behoorlijk druk op het plein,' mompel ik.
|
|
|
|
Post by Lizor on Aug 4, 2014 8:16:27 GMT 1
|
|
|
|
Post by Lizor on Aug 6, 2014 19:09:06 GMT 1
|
|
|
|
Post by Christopher on Aug 6, 2014 20:06:13 GMT 1
Natalie.
|
|
|
|
Post by Fairytalest on Aug 7, 2014 8:39:22 GMT 1
Thanos DuRhalis
De dag begon zoals altijd. Ik trok mijn kleren aan, laadde mijn kar vol met stukken hout die ik de avond daarvoor had gekapt, sprong op mijn paard en reed de gebruikelijke route om hout af te leveren. Wat over was verkocht ik dan op de markt. De laatste tijd gingen de zaken steeds beter, ik wist wel waarom, maar durfde het niet hardop te zeggen. Ik gooide de kratten neer op de tafels en keek ondertussen gebiologeerd rond naar de activiteiten op het marktplein. De sfeer leek koeler dan normaal. Ik moest denken aan wat mijn vader zei: 'Als het erop aankomt kan je niemand vertrouwen, want in elke waarheid schuilt een leugen.' In dagen als vandaag waren het de leugens die mij zelfs angst aanjoegen. In de verte zag ik Dimitriy staan. Hij behoorde tot een van de jongens die ik zowaar mocht, dit was waarschijnlijk omdat de roddels over hem die van mij wat dimde. Ik knikte naar hem waarna ik een mondhoek optrok. Het was lichtelijk amuserend om te zien hoe hij zich irriteerde, zoals ik het noemde dan. Alles ging zo openlijk en vrijuit bij hem.
|
|
|
|
Post by Christopher on Aug 7, 2014 15:07:08 GMT 1
Dmitriy Kozlov
Hij was inmiddels wel weer tevreden met zichzelf; hij had de enigszins heethoofdige Natalie kunnen helpen zonder al te veel drama. Het was misschien maar een dom vooroordeel, maar hij vond haar korte lontje altijd maar verdacht. Was dat niet een typisch kenmerk voor weerwolven? Hij was eerder met ze in aanraking gekomen. In Duitsland bijvoorbeeld, daar werden ze massaal verbrand. Ook al was hij er zeker van dat het meerendeel van die mensen onschuldig waren geweest, had hij toch uitgebreid geluisterd naar de beangstigende verhalen die de ouderen altijd zo dramatisch konden vertellen. Heethoofdigheid was wel degelijk een kenmerk. Maar ach, misschien was hij wel een beetje te paranoïde. Zelf was hij ook niet altijd even ruim door de bocht. Van alle dingen was het in ieder geval een excuus om Natalie te vriend te houden, mocht zijn wantrouwen op waarheid gebaseerd zijn.
Toen hij Thanos in het vizier kreeg kon hij het niet laten om toch nog even te blijven hangen. Eerst trok hij zijn wenkbrauwen naar de man op en snoof. De houthakker wist het altijd zo leuk te brengen. Met een paar stappen stond hij bij de kraam van de man en hij ging nonchalant tegen één van de palen aanleunen. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. "Hey," groette hij hem kortaf, een enigszins geheimzinnige grijns kruiste zijn gezicht. "Denk jij wat ik denk?" voegde hij mysterieus toe.
|
|
|
|
Post by Fairytalest on Aug 7, 2014 17:16:54 GMT 1
Thanos DuRhalis
'Waarschijnlijk niet,' zei ik kortaf, de kans dat ik ooit hetzelfde dacht als een andere levende ziel was namelijk niet groot. Ik dacht namelijk dat ik nieuwe kratten nodig had voor al het hout dat ik ging verkopen de komende dagen. 'Tenzij jij ook denkt dat we op het punt staan een dorp uit te roeien.' Ik gebaarde naar een deel van de kratten hout die nog op de kar stonden, ze waren gereserveerd, naar mijn vermoedens voor de brandstapel. Mijn vader heeft me altijd geleerd dat je moest vluchten als ze daarmee begonnen, want de dorpelingen waren erger dan de weerwolven. De wolven bedachten een strategie, de burgers tuimelden erin en eindigden altijd in het verbranden van elkaar. Zo was mijn moeder geëindigd. Ik wilde wraak, ik nam me voor om mijn zilveren servies om te laten smelten zodra ik thuis was.
|
|
|
|
Post by Christopher on Aug 7, 2014 17:58:19 GMT 1
Dmitriy Kozlov
Hij volgde met zijn blik de richting waar Thanos naar toe wees en snoof. Zijn blik leek een soort mengeling van verachting en vermaak.
"Dan dachten we dus wel hetzelfde," merkte hij droog op. Zijn lichtblauwe ogen focuste zich langzaam weer op de houthakker. Ondanks het feit dat hij soms bang was zelf op die stapel met hout te eindigen, kon het hem toch de mond niet snoeren. Hij was daar veel te open voor. "Ik weet niet of ik het hier wel mee eens ben, zomaar mensen doden gebaseerd op angst. Iemand die bang is denkt niet helder."
Zijn ogen vernauwde terwijl hij een blik op het plein wierp. Een zucht ontglipte zijn lippen. "Ik ben niet snel bang, maar hier word zelfs ik nerveus van. En het is grappig, want het zijn niet die vervloekte weerwolven waar ik bang voor ben." Hij toverde even een scheve grijns op zijn gezicht. "Zeg eens, wie trekt er volgens jou met elke volle maan een pels aan? Enige vermoedens?" Hij trok zijn wenkbrauwen verwachtingsvol op.
|
|
|
|
Post by Fairytalest on Aug 7, 2014 18:32:54 GMT 1
Thanos DuRhalis
Het verbaaste me lichtelijk dat we hetzelfde dachten, maar in deze tijden was dat niet wonderbaarlijk. 'Mee eens, bovendien wordt de angst hier niet beter van.' Ik keek naar de stapel. 'Het enige wat we kunnen hopen is dat de ogen de weerwolf verraden tijdens de verbranding.' Mijn vader had me verteld over de twee soorten die gingen kijken naar de verbrandingen, de geschokte en angstige mensen en de rouwende mensen. Mensen die rouwden omdat hun avondmaal in vlammen opging. Ik keek op bij zijn volgende vraag. 'Natuurlijk heb ik mijn verdenkingen,' zei ik, 'maar ieder verstandig man weet beter dan deze uit te spreken op een markt.' Wie het mis had stond in de rij voor de brandstapel en wie het goed had stond op de menukaart van de weerwolven. Ik keek de markt rond opzoek naar figuren.
|
|
|
|
Post by Christopher on Aug 7, 2014 18:50:19 GMT 1
Dmitriy Kozlov
Dmitriy keek hem even aan met een onleesbare expressie, voordat hij zijn schouders ophaalde. "We gaan het er toch over hebben straks," merkte hij op. "In het gemeentehuis zal toch iedereen er achter komen op wie je stemt. Ik ben gewoon benieuwd voor wie ik uit moet kijken."
Hij zuchte nogmaals, dit keer klonk er een hint van verdriet in, of wat het dan ook was. "Toen ik hier kwam wonen deed ik dat omdat ik de mensen hier vertrouwde. Er hing hier altijd zo'n warmhartige sfeer. Nu voelt het net of ik weer bij mijn ouders in Rusland woon." Hij staarde voor zich uit, maar aan zijn blik te zien zag hij herinneringen voor zich in plaats dan het met kraampjes versierde plein. En iedereen was er inmiddels wel van op de hoogte dat dit geen fijne herinneringen waren. Daar hoefde je niet naar te vragen om het te snappen. "Denk je dat ze mij zullen wantrouwen?" vroeg hij opeens en keek enigszins bezorgd naar Thanos. "Ik weet dat ze het niet zo hebben op mensen die hier vanuit het buitenland zijn komen wonen."
|
|
|
|
Post by Fairytalest on Aug 7, 2014 19:25:24 GMT 1
Thanos DuRhalis
Ik haalde mijn schouders op. 'Ik heb ook nooit gezegd dat publiekelijk stemmen het verstandigst was.' Ik nam in de tussentijd het geld aan van een koper in ruil voor een krat hout. Toen hij begon over toen hij hier kwam wonen voelde ik zowaar medelijden. Ik was net buiten Wakkerdam opgegroeid, ver genoeg om de blik van een buitenstaander te behouden en dichtbij genoeg om me niet alleen te voelen. Ik keek hem recht aan toen hij vroeg of ze hem zouden verdenken, ik deed een poging zijn ogen te lezen, maar faalde zoals altijd. 'Ja,' zei ik uiteindelijk kort. Iedereen was verdacht, maar wie de roddelcircuits volgde, wist dat er al langer namen ronde gingen, Dimitriy was er een van, ik ook. Ik zou nooit hardop zeggen dat ik bang was, maar ik was het wel. Ik keek naar het gemeentehuis, het mooie gebouw was opeens veranderd in een angstaanjagend horrorhuis. 'Denk jij dat ze spijt hebben?' vroeg ik om het onderwerp te wijzigen, het was te pijnlijk om te praten over de slachtoffers momenteel, dus kon ik beter over de daders beginnen. Ik moest denken aan de moord die ik had gepleegd, ik had soms spijt, maar ik had er dan ook gegronde redenen voor.
|
|
|
|
Post by Christopher on Aug 7, 2014 19:40:02 GMT 1
Dmitriy Kozlov
De Rus leek enigszins teleurgesteld in het antwoord op zijn vraag, maar zette zich er snel over heen. Het was ook geen verassing; soms kwalificeerde hij honderd procent voor weerwolf. Of tenminste, zo leek het wel met zijn korte lontje en liefde voor vlees. En dat mensen hem soms verdacht vonden had hij via via allang achterhaalt.
"Ja," zei hij vastbesloten. "Ik denk dat het gedeelte in hen wat nog mens is er zeker spijt van heeft. Het is ook niet hun schuld dat ze gedwongen zijn mensen te eten tijdens de volle maan." Hij wende zijn blik af. "Ik heb geen medelijden met ze. Als ik wist dat ik onschuldige mensen verslond dan zou ik mezelf al lang uit de weg geruimd hebben, maar ik denk niet dat ze compleet hersenloos zijn. Iedereen met bloed aan z'n handen krijgt spijt." Hij probeerde niet terug te denken aan de mensen die hij om had moeten leggen een lange tijd terug. Het was te pijnlijk om over na te denken.
|
|
Waarschijnlijk niet maar ik vraag het liever na 
